13.

Biegłam najszybciej jak mogłam. Kiedy ścinałam zakręt wpadłam z impetem na coś lub kogoś. Przez chwilę byłam pewna, że to już koniec i nie mam jak uciec. Skuliłam się i założyłam ręce na głowę, ale nic się nie stało. Delikatnie podniosłam głowę i spojrzałam na osobę, którą przewróciłam. Oszołomiona nie poznałam jej w pierwszej chwili. Wstrząs był na tyle mocny, że nie mogłam wstać. Za to postać wyciągnęła do mnie rękę. Nie była atakującym. Ufnie złapałam jej dłoń i wtedy ją poznałam. Wytatuowana, czarne, niezbyt długie włosy związane w kitek i mocny makijaż.To była Lindsey! Nie wiedzieć czemu, rzuciłam się jej na szyję, jednak ona nie odwzajemniła. Świdrujący i pełen nienawiści wzrok wbijał się w moich oprawców. 

- Hejka Lindsey. Oddaj nam ją, przecież jesteśmy przyjaciółmi. - Jeden z goryli zachichotał szyderczo. Spojrzałam błagalnie na kobietę.

- Ach tak? Nigdy nie przeszliśmy na ty. - Odpowiedziała.

- Oj, daj  spokój, Ty jesteś nam coś winna, ona też. Lepiej uważaj. - Chłopak zrobił krok do przodu.

- Ja coś wam winna?!

- Jeżeli nie Ty to twój kochaś, a może słodziutka Bandit?

Lindsey nie wytrzymała. Odepchnęła mnie i z całej siły kopnęła mężczyznę. Po chwili leżał na ziemi. Podchwyciłam jej wzrok i uderzyłam drugiego, kiedy stracił równowagę złapałam za rękę kobietę i rzuciłam się do ucieczki, ale ona się zatrzymała.

- Pamiętajcie, nie jesteśmy waszymi dłużnikami i nie próbujcie tknąć mojej rodziny! - Wykrzyczała.

- Lindsey, musimy iść. - Widząc, że agresorzy dochodzą do siebie, zaczęłam panikować.

- Faktycznie, chodź szybko.

Nie wiedziałam gdzie jesteśmy i po kilku zakrętach byłyśmy przy domu Michaela. Kiedy zmierzałyśmy w stronę drzwi, otworzył nam je Gerard. Miał ubrany dres, a przez ramię przewieszona była ścierka. Miał pogodny wyraz twarz, ale zaraz spoważniał.

- Musimy pogadać i to zaraz. - Lindsey, wciąż mnie trzymając szybkim krokiem weszła do środka.

- Jasne, ale co z nią, nie wygląda najlepiej. - Mężczyzna wskazał na mnie.

- Niech Michael się nią zajmie.

Obróciłam się, w drzwiach kuchennych stał chłopak z szeroko otwartymi oczami. Spojrzałam w lustro powieszone zaraz obok. Tusz spływał mi po policzkach, z poszarpanych spodni w miejscu kolana ciekła krew. Włosy miałam roztrzepane, a ręce całe podrapane od gałęzi. Przerażona tym co zobaczyłam, musiałam się podeprzeć rękoma. Michael ostrożnym ruchem złapał mnie i cały czas podtrzymując zaprowadził do łazienki. Umyłam twarz, a on w tym czasie szukał czegoś w szafce. Po chwili byłam w miarę czysta i miałam opatrzone rany. Byłam w stanie tylko wyszeptać nieśmiałe dziękuję i rzucić się chłopakowi na szyję. Poczułam się tak bardzo bezpiecznie, jak nie czułam się od dawna. Jego ciepłe ramiona oplotły mnie i nie musiałam bać się niczego.

Po około godzinie spędzonej w domu Way'ów, okryta kocem i wyposażona w tyle kubków herbaty ile tylko bym chciała, do drzwi ktoś zapukał.

- Jest Jade?

- Tak siedzi w salonie. - Odpowiedziała mama Michaela.

- Dziękuję bardzo za pomoc. - Był to jeszcze inny głos.

Do pokoju weszła zatroskana mama. Łzy napłynęły jej do oczu i przytuliła mnie. Dopiero wtedy poczułam przeszywając ból całego ciała. Jęknęłam i jak oparzona cofnęła się. Pogłaskała mnie po włosach i spojrzała na siedzącego obok chłopaka. Skinęła do niego, a on bez żadnego słowa wstał i podszedł do mnie. Bardzo delikatnie podniósł mnie, owiniętą kocem i poszedł za moją mamą. Wtuliłam głowę w jego ramie by było mu wygodniej...... lub mi. Drzwi do samochodu otworzył dobrze znany mi policjant. Chłopak posadził mnie na tylnym siedzeniu obok, jak się okazało, Carmen.

Obudziłam się w środku nocy. Byłam wykąpana i przebrana w piżamę. Wiem, że wykonywałam te podstawowe czynności, ale nie miałam pojęcia jakim cudem. Włączyłam komputer i zaraz wyświetliła mi się nowa wiadomość.

- Jak tam mała? - Na komunikatorze napisał nieznany numer.

- Kim jesteś? - Wydawało mi się, ze odpisywanie zajęło wieki.

- Jesteś nam coś winna. 

- Nie!!! - Pisząc równocześnie  krzyknęłam.

- Wszyscy są, ty, Carnen, Lindsey, Gerard.... Twój ojciec.

Pokój zaczął wirować. Ściany rozpadały się i po chwili byłam w pustce. Nie było tam nic, tylko ciemność. Zaczęłam biec do jedynego źródła świata. Była to szyba, coś jak lustro weneckie. Tłukłam w nie pięściami, żeby ktoś za nim mnie usłyszał. Byli tam Way'owie i mój ojciec. Rozmawiali, byli bardzo niespokojni. Lindsey trzymała na ręku płaczącą Bandit, a obok stała walizka. Po chwili Gerard złapał bagaż i razem z rodziną zniknął. Wydzierałam się, ale tata mnie nie słyszał. W końcu coś zauważył i podszedł do szyby, już miał jej dotknąć kiedy upadł na ziemię. Za nim stał jeden z moich dzisiejszych oprawców. Uśmiechał się szyderczo, trzymając zakrwawiony tępy przedmiot.

Zalana łzami, obudziłam się we własnym łóżku.

________________________________________

Wybaczcie, że tak długo, ale myślę, że teraz wszyscy mają w szkole ciężki okres. Będę dodawała rozdział, kiedy tylko znajdę wolny czas. Pamiętajcie o zostawieniu komentarza, wiem, że czyta to więcej niż komentuje, a bardzo mi na waszych opiniach zależy :)